اولویتهای سیاست خارجی دولت محمود احمدی نژاد در خصوص ایجاد رابطه با کشورهای افریقایی

مقدمه: سیاست خارجی هر کشوری می توانددر تعامل، تعارض یا ترکیبی از عوامل گونا گون داخلی و خارجی نظیرشرایط جغرافیایی، ترکیب قومی، پیشینه تاریخی و فرهنگی ، ماهیت نظام سیاسی ، ویژگیهای اقتصادی ، توانائیهای نظامی ، برداشت های ایدئولوژیک و مانند آن شکل بگیرد، رفتارهای سیاسی نظامهای سیاسی موجود متاثر از شرایط محیطی و پیرامونی آنها است. تفاوت میان رفتارها مواضع ، جهت گیری ها، کنشها واکنشهای یک نظام سیاسی یا بازیگرسیاسی متاثر از مجموعه ای از اداراکات ، احساسات،برداشتها و قالبهای گفتمانی موجود در شرایط محیطی و پیرامونی اوست و اینکه می بینیم بطور مکرر سیاستهای دولتهای متفاوت در جوامع دموکراتیک با هم تفاوتهای دارندبدلیل تاثیر پذیری از این شرایط است . پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، جهت گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با ابعاد جدیدی هویت یافت .این جهت گیری که کاملاً از اندیشه های اسلامی و انقلابی امام نشات می گرفت، به شکل گیری جدیدی از عدم تعهد منجر شد .ایران برای دستیابی به اهداف خود ، مکانیسم رابطه با ملت ها را اجرایی کرد و با انتقاد شدید از حق وتو که در انحصار کشورهای قدرتمندجهان و صحنه گردانان اصلی روابط بین الملل است ، جان تازه ای به ملت ها بخشید . در یک نگاه کلی اگر به سی وشش سال موجودیت جمهوری اسلامی ایران نظر کنیم، متوجه می شویم علی رغم تمامی فراز و نشیبها ، این انقلاب همواره در مسیر تکامل و پختگی حرکت نموده و در این مسیر قرار داشته است ، در طول این مدت گفتمانهای مختلف همانند سازش جوئی واقع بینانه (دولت موقت بارزگان) آرمانگرائی بنیاد گرایانه (دوراول دولت میر حسین موسوی) آرمانگرائی واقع بینانه (دور دوم میر حسین موسوی ) واقع گرایی منفعت اقتصاد محور (دولت هاشمی رفسنجانی) واقع گرایی سیاست محور ( دولت محمد خاتمی)و آرمانگرایی عدالت خواهانه (دولت محمود احمدی نژاد) در میدان سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران خود در بوته آزمایش قرار داده و بسته به شرایط زمانی خود با توفیقات روبرو بوده اند. با روی کار آمدن دولت اصول گرا آقای احمدی نژاد چرخش قابل توجه و تغییر اساسی در سیاست خارجی بوجود آمد. دولت اصول گرا بر مواضع اصولی و ارزشی نظام که در دوره قبل کم رنگ دنبال می شد , تاکید نمود ,وبا مطرح کردن شعارهایی مانند : مقابله با بی عدالتی ها در عرصه بین المللی و اعتراض به ساختار غیر عادلانه سازمان ملل و مخالفت با زیاده خواهیهای آمریکا در سطح جهان و به چالش کشیدن رژیم صهیونیستی در عرصه جهانی و اصرار و تاکید بر حق مسلم ایران در دستیابی به انرژی هسته ای و کوتاه نیامدن در برابر فشارها و تهدیدات و در یک جمله احیای مجدد دیدگاهها و مواضع انقلابی و ارزشی نظام در سطح بین المللی را می توان از سیاست خارجی این دولت برشمرد . اتخاذ چنین سیاست خارجی , خشم قدرتهای استکباری به ویژه آمریکا را به دنبال داشته و این کشور و برخی از کشورهای اروپایی به اعمال فشار بر علیه کشور ما پرداخته اند ،اما در عین حال باید اذعان نمود که ایستادگی بر اصول و ارزش های اسلامی و انقلابی , در کنار هزینه ها دستاوردهای مهم دیگری به همراه نداشته است. در این پژوهش تلاش برآنست که سیاست خارجی دولت احمدی نژاد درخصوص ایجاد رابطه با کشورهای افریقایی در حد وسیع مورد کنکاش قرار گیرد.